Voor Ontmoeting is het steeds in vraag stellen, het steeds laten conflicteren, een roeping.

Niet het conflict als twistmodel, als strijd, maar het conflict als toetsingsmodel, het afwegen van pro en contra, het evalueren van wat vaststaat.

De Werkplaats wil de ontmoeting niet versmallen of beperken maar juist grensoverschrijdend maken. Het ander-zijn aanvaarden en actief zoeken. De ontmoeting organiseren als smeltkroes, als uiteindelijke confrontatie met jezelf. De nadruk leggen op het verschil tussen allen en op de mogelijkheid tot samenleven met volstrekt anderen.

De werkplaats benadrukt het belang van een herscheppend en nadenkend vermogen waarbij barrières en regels overschreden worden. Om nieuwe en hernieuwde belevingen en ontmoetingen mogelijk te maken, is het noodzakelijk zich los te maken van begrenzingen. Deze verandering - of vooruitgang - houdt echter geen ontkenning in van de begrenzingen uit het verleden. Vooruitgang houdt immers in dat waarden worden gerespecteerd, dat men ze reflecteert en spiegelt aan de beleving van het verleden en van anderen.

Precies door het overschrijden van regels en barrières klinken onze verhalen opeens weer eerlijk en overtuigend. Daarbij beseffen we, precies door de eerlijkheid daarvan, dat in elk verhaal, in elke overtuiging, in elke regel, de kiemen van onverdraagzaamheid schuilen.

Initiatieke arbeid, onze methode, is er een van evolutie, geen revolutie. Het aftoetsen en evalueren van de visie en intentie van de andere is essentieel. Het is een evolutie op basis van meegaan met de idee van groei en verdieping. Het ontmoeten op zich is evolutief. Immers, bij het benaderen van de andere opent men een stuk van het eigen territorium om de ander toe te laten dichter bij te komen en verlegt men zijn eigen grens door zelf een stap in de richting van de andere te zetten. Oprechte ontmoeting is niet vrijblijvend. Het begrijpen van de ander is de weg, niet het uit de weg gaan van de ander. Wie geen grenzen meer oplegt, wie geen voorwaarden meer stelt, is bereid tot de onbeperkte ontmoeting. Deze onbeperkte ontmoeting is een noodzaak om zichzelf te ontmoeten.

Onmiskenbaar ontstaat uit de ontmoeting van zoekenden een gemeenschappelijke hunker naar het vinden van antwoorden, van gedeelde antwoorden, beseffend dat dit zeer moeilijk is. Permanent wordt er gestreefd naar het benadrukken van de overeenkomsten en het aanvaarden van de verschillen. De nadruk in onze tempelwerkzaamheden en in onze ritualen ligt op het verschil tussen allen en op de mogelijkheid tot samenleven met volstrekt anderen. Dit alles zit mooi vervat in onze leuze “eenheid in verscheidenheid”. Dit concretiseert het principe dat op een bepaald ogenblik een eenheid kan ontstaan terwijl de verscheidenheid kan blijven. Ieder kan zijn eigen verscheiden mening en opvatting blijven behouden en toch samen tot een werkbare situatie komen. Het bereikte compromis kan enkel en alleen een tussenoplossing zijn, een voorlopige situatie: compromis is geen lethargie. Het zal van de evolutie in de onderscheiden meningen en opvattingen en van de oprechtheid en intensiteit van de ontmoeting afhangen hoe lang een compromis stand zal houden.

Het maçonniek model is veeleisend en misschien zelfs utopisch en eerzuchtig. Zij probeert geen vrienden maar vreemden en zelfs vijanden samen te brengen. De maçonnerie hoopt dat naast de verschillen en de strijd ook wederzijds begrip een plaats krijgt en de menselijke empathie ook kan bestaan naast antipathie. Daarom is het blijven streven naar een compromis het enig zinvolle middel om samen te leven en de verschillen in waarneming, ervaring en interpretatie te gebruiken als middel om elkaar – en zichzelf – te leren kennen.

De rituele methode is onze manier om het voortdurend conflict te bevorderen maar ook te beheersen, grensverleggende arbeid mogelijk te maken, tot een steeds voorlopig compromis te komen, anderen te ontmoeten en uiteindelijk zichzelf tegen te komen.

Het samen ervaren van symbolen en rituelen binnen de vaste gewoontes van een werkplaats scheppen een sfeer van solidariteit die ontmoeting en broederschap mogelijk maakt.

Leo Apostel over symbolen en ritueel: "Wie zich ‘s morgens wast om echt wakker te worden en slaapdronkenheid te verjagen, voert een praktische handeling uit. Wie daarenboven dat water waarin hij zich dompelt beleeft als het zuivere, rein makende, heldere oerelement waaraan alle wezens zich laven en waarin ze integriteit herwinnen, beleeft zowel zichzelf als het wassen en het water als vertegenwoordigers van iets anders. Het wassen wordt een rituele handeling. Het water en het rein-zijn worden symbolen. Iedere belangrijke menselijke daad kan symbolen scheppen en tot ritueel worden."